- Καταρχήν .. ΠΟΣΟ τέλεια μπορεί να είναι η μελωδία σε μια ροκ μπάντα, χωρίς απαραίτητα να υπερβάλει στην τεχνική και στον τρόπο με τον οποίο "παράγει" μουσικό έργο;
- Κατά δεύτερον .. με βάση τους στοίχους.. Οδεύουμε πράγματι προς την καταστροφή της μουσικής και γενικά στον εξ αφανισμό της ποιότητας της ;
- Αυτό σημαίνει ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ποιότητα στην μουσική μας μιας και το 80% των τραγουδιών έχουν σαν θεματολογία τον έρωτα ;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσον αφορά την μουσική στην λαϊκή σκηνή η θεματολογία όχι μόνο δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από την αγάπη και γενικά όλα όσα γυρίζουν γύρω από αυτό (Έρωτας , χωρισμοί , τσακωμοί) αλλά και όσες φορές μάλιστα όταν ένα τραγούδι ξεφεύγει από αυτή την θεματολογία συχνά δεν "ακούγεται" και δεν προωθείται μέσω των ραδιοφωνικών σταθμών..
Άρα καταλήγουμε στο θέμα εμπόριο μουσικής .. !
-Τι ζητάμε να αποκομίσουμε μέσω της μουσικής?
-Για πιο λόγο γράφουμε μουσική?
-Θέλουμε να περνάμε καλά ακούγοντας την ή μήπως θέλουμε να εξασφαλίσουμε έναν μισθό μέσα αυτής ?
Απολαύστε το παρακάτω βίντεο με σκηνές από την ταινία Koyaanisqatsi υπό την μουσική υπόκρουση του the sound of muzak των Porcupine Tree
Hear the sound of music
Drifting in the aisles
Elevator prozac
Stretching on for miles
The music of the future
Will not entertain
It's only meant to repress
And neutralise your brain
Soul gets squeezed out
Edges get blunt
Demographic
Gives what you want
Now the sound of music
Comes in silver pills
Engineered to suit you
Building cheaper thrills
The music of rebellion
Makes you wanna rage
But it's made by millionaires
Who are nearly twice your age
One of the wonders of the world is going down
It's going down I know
It's one of the blunders of the world that no-one cares
No-one cares enough
Drifting in the aisles
Elevator prozac
Stretching on for miles
The music of the future
Will not entertain
It's only meant to repress
And neutralise your brain
Soul gets squeezed out
Edges get blunt
Demographic
Gives what you want
Now the sound of music
Comes in silver pills
Engineered to suit you
Building cheaper thrills
The music of rebellion
Makes you wanna rage
But it's made by millionaires
Who are nearly twice your age
One of the wonders of the world is going down
It's going down I know
It's one of the blunders of the world that no-one cares
No-one cares enough
Αυτό μάλιστα, είναι postάρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εμπορευματοποίηση της τέχνης στο σύνολό της (όχι μόνο της μουσικής) έχει διαφθείρει ανεπανόρθωτα τον πυρήνα της. Δεν έχει να κάνει τόσο με την εκάστοτε θεματολογία. Και οι Doors έγραφαν τραγούδια που ως επί το πλείστον μιλούσαν για το sex, αλλά μέχρι σήμερα και για πάντα θα παραμείνουν στην κορυφή της rock. Όταν όμως στις μέρες το να βγάλει κανείς δίσκο συμπεριλαμβάνει το να παίξει το πιόνι σε μια σκακιέρα φτιαγμένη από εκατομμύρια και με παίχτες ένα μάτσο σατανικούς managers, τί περιμένεις να βγει; Όταν το κοινό αποχαυνώνεται, αγαπητέ μου, όταν η μάζα δεν διαμορφώνει τα δικά της γούστα αλλά περιμένει από μερικούς μερικούς να της κάνουν το μυαλό λαπά λέγοντάς της τί και πώς να πράξει, νομίζεις ότι αυτοί οι μερικοί μερικοί θα ενδιαφερθούν μετά να της παράσχουν ποιότητα; Φυσικά και όχι! Αφού θα έχουν δεμένο τον γάιδαρό τους. Οπότε θα δώσουν κάτι για τον (μ)πούτσο, κάτι που στην περίπτωση της μουσικής δεν θα είναι πλέον καλλιτέχνημα, αλλά προϊόν - και μάλιστα χαμηλής ποιότητας.
Και δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αυτό. Μην μου πεις τώρα ότι ο Justin Bieber και η Lady Gaga έχουν καλύτερο στίχο ή μουσική από την Πάολα και τον Τσαλίκη. Διαφορετικό ναι, καλύτερο όχι. Τα ίδια σκατά είναι. Απλά οι μεν έχουν ένα κοινό 250 εκατομμυρίων στις Η.Π.Α. και αναπόφευκτα γίνονται διάσημοι και παγκοσμίως, ενώ τους δε τους ακούνε μεταξύ άλλων ο Μητσάρας και ο Σταύρακας που έχουν το κωλοφτιαγμένο Xsara από τα '90s και τριγυρίζουν με μια ελληνίδα σαύρα bimbo που είναι πιο χαζή και από το πεζοδρόμιο.
Σε ευχαριστώ Δήμο για τα καλά σου λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι ισχύει οι μεν Lady Γαβγαβ και ο Justin Βίβερ δεν έχουν το στίχο που να ακούς και να προσκυνάς το Τρισκατάρατο για τη έμπνευση που τους έδωσε(με αντάλλαγμα φυσικά την ψυχή τους).Αντίθετα οι δε Τσαλίκης, Πάολα(όχι ότι έχω κάτι μαζί τους) βασίζονται σε ένα πρώτο hit που θα γίνει γνωστό και θα ακούγεται για βδομάδες στο ΤΟΠ 10 των ραδιοφώνων μπας και κάνα κουτσός, στραβός, ΤυΦλός με ένα δόντι μαγαζάτορας τους δώσει σημασία και μετά χαθούνε και οι δυο στην λήθη των ναρκωτικών και της νύχτας... Αναρωτιέμαι.. άραγε υπάρχει ακόμα στην μουσική σκηνή ο Τσαλίκης?
Απλά όπως γίνεται παντού στο εμπόριο οι manager τους έχουν πολλά φράγκα και Bigger Cojones από τους δε Έλληνες. Κατά τα άλλα και οι μεν και οι δε είναι πρόβατα που προσπαθούν ξεχωρίσουν.. Άλλοι βάφονται μαύρα και μισούνται, άλλοι δεν ξεχωρίζουν από το κοπάδι, άλλα πρόβατα κουρεύονται και ξεγυμνώνονται μπροστά στο κοινό και εμείς τραβάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας για τα φράγκα που έχουμε χάσει αγοράζοντας τον δίσκο τους!